10 niezwykłych legendarnych artefaktów

Każdy słyszał o złotym runie, Arce Przymierza czy młocie Mjollnirze. To legendarne artefakty, które kiedyś prawdopodobnie przenikały w mniejszym lub większym stopniu do świata śmiertelników. Poniżej znajdziecie 10 trochę mniej znanych, ale nie mniej niezwykłych historycznych artefaktów.

Andwaranaut

Mitologia nordycka jest wypełniona niezwykłymi legendami i obiektami o tajemniczym pochodzeniu. Andwaranaut to jedno z arcydzieł jubilerskiej sztuki karłów, złoty pierścień będący częścią gigantycznego skarbu należącego do Gusta, a następnie strzeżony przez Andwariego. Skarb ukradł Loki, ale Andwari ukrył Andwaranaut. Kiedy strażnik był zmuszony pożegnać się i z pierścieniem, przeklął całe zabrane złoto i kosztowności. Klątwa miała prowadzić do śmierci każdego kolejnego właściciela skarbu. Przez chwilę właścicielem Andwaranautu był Odyn, a potem także m.in. Fafnir, Refin, Sygurd czy Gudrun. Co się stało z niezwykłym pierścieniem nie wiadomo. Istnieje przekonanie, że Gunnar i Hogni, którzy otrzymali Andwaranaut od Gudruna, zatopili go w Renie.

Argo

Argo to majestatyczny, niezwykły okręt Argonautów. Był pierwszym greckim statkiem żaglowo-wiosłowym (składało się na niego 50 wioseł i tylko jeden żagiel), który zbudował Argos dla Jazona, wyruszającego po złote runo. Załogę niezwykłego statku stanowili Argonauci. Okręt został poświęcony Posejdonowi, a następnie przemieniony w gwiazdozbiór. Niektórzy sugerowali, że Argo, mimo iż był okrętem pływającym, to miał zdolność przemieszczania się w powietrzu. W 2008 r. w Koryncie zbudowano replikę statku. Celem przedsięwzięcia było zebranie przedstawicieli 27 państw członkowskich UE i pokonanie trasy dawnych Argonautów. Nie było to możliwe ze względu na trudności w zapewnieniu bezpiecznej drogi przez Turcję.

Cintamani

Cintamani (Klejnot Umysłu) to przedmiot o potężnej mocy. Według buddyjskich legend, klejnoty Cintamani miały moc spełniania każdego życzenia. Czasami ma postać liści drzewa pipal lub jest przedstawiony otoczony płomieniami. Pochodzenie klejnotów Cintamani jest niejasne. Według legend buddyjskich należały one do wielkiego smoka, były częścią wiernego serca wielkiego ptaka Garudy lub serca wielkiej ryby – makary. Podobno król Asoka otrzymał w darze 5 klejnotów Cintamani. Król jeden z klejnotów umieścił w stupie koło Lumbini, inny obok świętego drzewa Bodhi, trzeci w stupie stojącej w miejscu, gdzie Budda doznał oświecenia, czwarty w stupie w miejscu parinirwany Mistrza, a piąty sprezentował jednej ze swoich żon. Klejnoty Cintamani są niezwykle istotne w ikonografii buddyjskiej. Zazwyczaj przedstawiony bodhisattwa trzyma jeden z klejnotów w dłoni.

Pierścień Gygesa

Pierścień Gygesa to najprawdopodobniej pierwowzór Jedynego Pierścienia stworzonego przez J.R.R. Tolkiena w trylogii „Władcy pierścieni”. Gyges był królem Lidii i założycielem dynastii Mermanadów, do których należał m.in. Krezus. Źródła historyczne sugerują, że władzę nad Lidią Gyges przejął po zamordowaniu panującego króla, nie mając do tego żadnych legitymistycznych podstaw. Mitologia ma na ten temat inne zdanie. Legenda głosi, że Gyges był początkowo pasterzem, który przypadkowo dostał się do starożytnego grobu, z którego wydobył cudowny pierścień. Przedmiot ten, jeżeli go odpowiednio obrócić, dawał niewidzialność osobie go noszącej. Z błyskotką Gyges trafił do króla Kandaulesa, od którego dostał pracę – niewidzialny miał szpiegować wszystkich spiskowców na życie króla. W zamian za to, Kandaules wyznaczył Gygesa na swojego następcę. Gyges był dobrym i mądrze rządzącym królem. Wszystkie próby spisków rozwiązywał pod niewidzialną postacią. Tajemnicę podobno zabrał ze sobą do grobu, podobnie zresztą jak pierścień.

Ośmioboczne Zwierciadło

Ośmioboczne Zwierciadło (Yata no Kagami, Shinkyou lub Kashikodoro) to mityczne lustro, będące częścią japońskich regaliów cesarskich. Nazwa Ośmioboczne Zwierciadło odnosi się prawdopodobnie do szerokości lustra. W starożytnej Japonii te przedmioty symbolizowały prawdę, gdyż odbijały jedynie to, co widzialne. Yata no Kagami mierzy 2 shaku średnicy (jednostka miary wykorzystywana przy mierzeniu obwodu przedmiotów okrągłych), co wynosi ok. 46 cm. W mitologii japońskiego Ośmioboczne Zwierciadło (i Yasakani no Magatama) wisiały na drzewie jako przynęta dla Amaterasu, japońskiej bogini słońca. Zwierciadło trafiło do wnuka Amaterasu, Ninigi-no-Mikoto, gdy udał się w celu objęcia władzy nad ziemiami Japonii. Potem lustro stało się własnością Cesarskiego Domu Japonii. Dzisiejsze miejsce przechowywania zwierciadła jest okryte tajemnicą, ale prawdopodobnie znajduje się ono w Ise w prefekturze Mie w Japonii. Warto wspomnieć, że w mandze Czarodziejka z Księżyca, Neptun ma talizman, który jest oparty na Yata no Kagami.

Tyrfing

Kolejny legendarny przedmiot z mitologii nordyckiej. Miecz opisano w wierszu Przebudzenie Angantyra w Eddzie Starszej, najstarszemu zabytkowi pisma islandzkiego. Tyrfing został wykonany na polecenie wnuka Odyna i króla Gardariki – Svarflamiego. Uwięził on krasnoludów Dvalina i Durina, których zadaniem było wykucie miecza zdolnego do przecięcia kamienia na pół. Krasnoludy wykonały przedmiot, ale rzuciły na niego przekleństwo – za każdym razem gdy dobyto broń, kogoś ona zabijała. W końcu zabiła też i Svarlamiego. Potem miecz trafił w ręce Angantyra i jego jedenastu braci. Wszyscy umarli z ręki Hjalmara i Orvar-Odda. Ponieważ Hjalmar umarł w wyniku obniesionych ran, miecz stał się własnością Orvar-Odda. W końcu miecz trafił do córki Angantyra, Hervor, która wyszła za mąż za Hofunda. Tyrfing trafił potajemnie dzieci Hervor, którzy pozabijali się o miecz. Ostatecznie jeden z nich – Heidrek – został królem Gotów. Potem miecz trafiał w ręce jeszcze kilku osób, a klątwa dopadała wszystkie. Nie wiadomo co stało się z Tyrfingiem po bitwie między Hlodem i Angantyrem (o zgrozo, synem Heidreka).

Księga Thotha

Jedną z najbardziej zagadkowych ksiąg jest staroegipska „Księga Thotha”, boga Księżyca, patrona mądrości. Zaliczano go do bogów-stwórców i uważano za wynalazcę egipskiego pisma – hieroglifów, kalendarza, arytmetyki, geometrii, muzyki, liczb i rysunków. Thoth był opiekunem i patronem pisarzy oraz ludzi nauki. Przy wykorzystaniu magicznych zaklęć Thoth miał być nawet stwórcą bogów i ludzi, uczestniczył w przywróceniu do życia Ozyrysa, a także nauczył Izydę wpływać na niekorzystne wydarzenia. Thotha przedstawiano w postaci człowieka z głową ibisa, a jego kult w mieście Hermapolis, związany z podziemnymi cesarstwami jest owiany tajemnicą. Legenda przypisuje Thothowi autorstwo Księgi umarłych. W zaświatach Thoth był pomocnikiem Ozyrysa podczas ceremonii sądzenia zmarłych, a także skazywał tych, którzy krzywdzili zwierzęta. Co natomiast zawierała Księga Thotha? Tego nie wiadomo. Pierwsze wzmianki o niej pojawiają się w Papirusie Turyńskim, gdzie jest opisany zamach na faraona z użyciem magii. Według niektórych legend, wszystkie osoby, które miały jakikolwiek kontakt z Księgą Thotha ginęły w nieszczęśliwych okolicznościach. Księga Thotha była rozpowszechniania poprzez powoływanie się na nią w tekstach, powtarzanie poszczególnych fragmentów. W średniowieczu i czasach inkwizycji osoby rozpowszechniające manuskrypty związane z Księgą Thotha były palone na stosach. Księga podobno przetrwała, choć nikt nigdy nie widział jej w wydrukowanej wersji lub odtworzonej jakimkolwiek znanym sposobem.

Włócznia Przeznaczenia

Włócznia Przeznaczenia (zwana też Włócznią Lucjana) to, zgodnie z tradycją chrześcijańską, włócznia, którą rzymski legionista Kasjusz przebił ciało Jezusa Chrystusa, przed jego zdjęciem z krzyża. Włócznia jest przez wielu uważana za najważniejszą relikwię Męki Pańskiej. Przypisuje się jej cudowną moc uzdrawiania. Niestety, naukowcy nie są precyzyjni co do samej charakterystyki Włóczni Przeznaczenia i za przedmiot tego typu uznawanych jest kilka różnych, m.in. Włócznia Przeznaczenia z Bazyliki Św. Piotra w Watykanie, Włócznia z katedry Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego w Eczmiadzynie, Włócznia z klasztoru dominikanów w Izmirze, Włócznia świętego Maurycego z Schatzkammer w Wiedniu (znajduje się w niej gwóźdź uznawany za relikwię Męki Pańskiej) czy Włócznia Św. Maurycego z archikatedry Św. Stanisława i Św. Wacława w Krakowie. Włócznię Przeznaczenia chciał zdobyć sam Hitler podczas planów podboju świata.

Ptak z Sakkary

Ptak z Sakkary został odkryty w 1898 r. podczas wykopalisk grobowca Pa-di-Imen w Sakkarze. Jest to przedmiot w kształcie ptaka, wykonany z drzewa jawor. Waży niecałe 40 g, a jego rozpiętość skrzydeł wynosi 20 cm. Powstał najprawdopodobniej w okolicach 200 r. p.n.e. Ptak z Sakkary w zasadniczy sposób różni się od innych ptasich figurek. Na jego głowie da się dostrzec zarys dziobu i oczy, ale skrzydła zdecydowanie nie są ptasie. Cała zabawka wygląda jak mikroskopijny antyczny szybowiec! Skrzydła są wyraźnie grubsze w miejscu styku z kadłubem, a to właśnie tam najmocniej działają siły unoszące szybowiec w powietrzu. Skrzydła są wyprofilowane – stopniowo zwężają się do swojego końca. Nowożytne szybowce mają identyczną konstrukcję. Nie powinno to dziwić, bo Egipcjanie znali prawa aerodynamiki, a niektórzy sugerują, że nawet mogli je stosować. Są jednak naukowcy, którzy uważają, że figurka ptaka z Sakkary to tylko zabawka, a prawdziwy, pełnowymiarowy model samolotu wciąż ukrywa się przed okiem badaczy.

Mapa Piri Reisa

Mapa Piri Reisa to dla wielu ostateczny dowód potwierdzający, że naszą planetę od zarania dziejów odwiedzają cywilizacje pozaziemskie. Mapa jest datowana na 1513 r. i zawiera dokładne odwzorowanie zachodniego wybrzeża Europy, północnej Afryki, Brazylii, Azorów, Wysp Kanaryjskich i mitycznej wyspy Antillia. O mapie świat usłyszał, gdy okazało się, że powstała w czasach, w których Europejczycy dopiero poznawali wybrzeża Ameryki Południowej i Karaibów. O Falklandach czy Antarktydzie, umieszczonych na mapie, nawet nie słyszeli. Nie wiadomo zatem czy przy tworzeniu mapy nie pomogła inna, równie mocno zorganizowana, cywilizacja.